W połowie 2015 roku gruchnęła wiadomość, że urzędnicy ratusza w San Francisco szykują się do przygwożdżenia jedynego sklepu z bronią w granicach miasta [1] – i to przygwożdżenia wyjątkowo dokuczliwą stertą nowych biurokratycznych uregulowań. Stojący za całą inicjatywą ustawodawczą demokratyczny radny oraz przewodniczący komisji budżetowej, Mark Farrell, w takim słodkim tonie uzasadniał potrzebę zaostrzenia prawa:
Mimo iż obowiązują u nas jedne z najbardziej restrykcyjnych przepisów w Ameryce, zawsze możemy zrobić więcej, by chronić mieszkańców. Powinniśmy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby wyposażyć służby porządkowe w dodatkowe instrumenty, których potrzebują do zwalczania przestępczości i utrzymywania bezpieczeństwa w naszych dzielnicach.
[Even though San Francisco has some of the toughest gun control laws on the books in the country – there is more we can do to protect the public – and we should do everything in our power to give local law enforcement the additional tools they need to prevent crime and keep our neighborhoods safe.]
Na szczycie listy życzeń włodarzy magistratu znalazł się tym razem wymóg cotygodniowego dostarczania do centrali SFPD nagrań wideo z każdej transakcji kupna-sprzedaży broni i/lub amunicji, zgrywanej z siedemnastu kamer zainstalowanych wewnątrz i na zewnątrz budynku. Bez znaczenia był fakt, że menadżer przybytku, Steve Alcairo, od lat pokornie znosił kaprysy legislatorów (np. pod groźbą cofnięcia licencji zmusili go do usunięcia z widoku publicznego plakatów reklamujących biznes, również tych wiszących za szybą na wystawie) i na żądanie policji udostępniał zarejestrowane obrazy, kiedy tylko zachodziła konieczność sprawdzenia czegoś/kogoś albo przeprowadzenia rutynowej kontroli. Nakaz gromadzenia i okazywania regularnie co siedem dni wszystkich nagrań przelał jednak czarę goryczy – oto we wrześniu Alcairo obwieścił na Facebooku, że zawiesza działalność, aby wraz z końcem października zamknąć podwoje na zawsze. Dziennikarzom wyznał, że ostatnie poczynania rady miejskiej nie miały nic wspólnego ze zwalczaniem bandytyzmu, była to czysta perfidia wymierzona w potencjalnych klientów celem zniechęcenia ich do robienia u niego zakupów. Dodajmy, że interes generował spore zyski (dwa tysiące sprzedanych rewolwerów, pistoletów i karabinów rocznie, z czego większość tubylcom z SF) i nigdy w historii żaden egzemplarz broni palnej znaleziony na miejscu przestępstwa nie został powiązany ze sklepem.
Oficjalnym powodem zintensyfikowania środków represji wobec Alcairo było głośne zabójstwo białej turystki, Kathryn Steinle, która zginęła na molo, uderzona w plecy kulą rykoszetującą od betonowego chodnika. Strzelał, przebywający w USA nielegalnie od końca zeszłego stulecia, bezdomny włóczęga, niejaki Jose Inez Garcia Zarate, wielokrotnie skazywany z paragrafu o sprzedaż i posiadanie narkotyków, raz aresztowany pod zarzutem dokonania napaści, a do tego pięciokrotnie deportowany z kraju. Wybrał San Francisco na azyl, ponieważ metropolia ta ma status enklawy tolerancyjnej dla “nieudokumentowanych” imigrantów (tzw. “Sanctuary City”). Pistolet, z którego śmiertelnie zranił kobietę, został cztery dni wcześniej ukradziony z kabiny zaparkowanego w śródmieściu dżipa, należącego do strażnika federalnego z Biura ds. Gospodarowania Ziemią. Warto podkreślić, że, powołując się na ustaloną z adwokatem linię argumentacji, Meksykanin obstaje przy wersji, iż nie chciał zrobić dziewczynie krzywdy: broń znalazł rzekomo w parku pod ławką, zawiniętą w starą koszulę [2], i ta miała mu przypadkowo wypalić (trzy razy z rzędu), kiedy celował dla zabawy do lwów morskich wygrzewających się na plaży u wybrzeży Pacyfiku (potem zmienił zdanie i zaczął opowiadać, że pistolet wystrzelił, gdy upuścił pakunek na ziemię).
Ofiara i jej zabójca w pomarańczom uniformie więziennym.
Grozi mu dożywocie bez możliwości zwolnienia warunkowego.
Podsumowując – nielegalny imigrant zza południowej granicy z bogatą policyjną kartoteką kładzie trupem w biały dzień modelową amerykańską obywatelkę ze służbowego SIG Sauera, podprowadzonego urzędnikowi federalnemu, na terenie tęczowej aglomeracji, chlubiącej się egzekwowaniem całego dekalogu “zdroworozsądkowych” przykazań regulujących nabywanie broni palnej. Odpowiedź hoplofobów – dowalenie nowych restrykcji do stosu już istniejących, skutkujące likwidacją prywatnego biznesu.
Dla tych, którzy średnio się orientują w zniuansowaniu kalifornijskiej polityki, mam komunikat wyjaśniający – to nie był wcale jakiś spontaniczny, odosobniony zryw zdeterminowanej grupki oświeconych reformatorów [3], żarliwie oddanych idei “ratowania choćby jednego życia” [4], ale praktyczna manifestacja długofalowej, inkrementalnej metody planowania strategicznego, polegającej na stopniowym, cierpliwym i niebezpośrednim dochodzeniu do zamierzonego celu (który rzadko bywa artykułowany wprost) na drodze wielu cząstkowych decyzji. Celem tym jest oczywiście bezwzględne odcięcie ludności cywilnej od dostępu do broni palnej [5]. Inna sprawa, że moralny imperatyw “ratowania jednego życia” nabiera w kontekście San Francisco szczególnie groteskowego wydźwięku, gdy się prześledzi, co tak naprawdę podbija tam licznik zgonów:
Spożycie alkoholu stanowi główną przyczynę przedwczesnej umieralności mieszkańców San Francisco, zwłaszcza w męskiej populacji. [Alcohol consumption is a major contributor to premature mortality in San Francisco, especially among males.]
Źródło: Katcher et al., “Estimating Alcohol-Related Premature Mortality in San Francisco” (link)
Z zacytowanego fragmentu wnioskuję, że dostęp do spirytualiów dla przeciętnego rezydenta tej nadbrzeżnej metropolii musi być mocno utrudniony. W końcu slogan “saving just one life” traktowany jest priorytetowo w szeregach politycznych elit SF. Załączony niżej obrazek momentalnie rozwiewa wątpliwości. Czerwone kropki reprezentują punkty oferujące odpłatnie napoje alkoholowe:
Zrzuta z Google Maps z dnia 26/02/2016
Pomimo że nadmierne konsumowanie etanolu niesie ze sobą realne zagrożenia dla zdrowia publicznego, “The Fog City” naszpikowane jest lokalizacjami, gdzie bez problemu da się kupić zabójczą truciznę. Sklepy monopolowe, supermarkety, winiarnie, browary, puby, restauracje – każdy pełnoletni obywatel miasta, osoba przyjezdna, sprawca przemocy domowej, notoryczny przestępca mogą w dowolnym momencie obalić flaszkę i siać zniszczenie albo umierać z przepicia, śrubując niechlubne statystyki [6]. Nikt nie weryfikuje niekaralności klientów, nie ma arbitralnie zdefiniowanych limitów miesięcznego spożycia, nie ma ewaluacji psychiatrycznych, procedur rejestracyjnych, wywiadów środowiskowych, pobierania odcisków palców, nie ma też ekstra opłat urzędowych ani alarmistycznych nagłówków w mediach, informujących o epidemii zabójstw, wypadków czy aktów samobójczych. Ale co tam – lepiej puścić z torbami ostatniego sprzedawcę broni w okolicy, bo przecież guns kill people.
[Od autora: wpis ten w żadnym razie nie jest wyrazem poparcia dla prohibicji alkoholowej.]
____________________
[1] Początki High Bridge Arms sięgają wczesnych lat 50. XX stulecia. Sklep założony przez strzelca sportowego i olimpijczyka, Boba Chowa, przez długi okres pełnił podstawową funkcję zakładu rusznikarskiego. W roku 1988 roku japoński sztangista, Andy Takahashi, odkupił miejscówkę, przekształcił w punkt sprzedaży broni i przechrzcił na “High Bridge”, dosłowne angielskie tłumaczenie swojego nazwiska.
Jako drugi właściciel Takahashi trafił na niespokojne czasy. Przez duże ośrodki urbanistyczne w USA przetaczała się wtedy epidemia cracku połączona z szalejącą przestępczością, a ponieważ politycy z San Francisco nie mieli zielonego pojęcia, jak poradzić sobie z przemocą i rosnącymi wskaźnikami zabójstw na własnym podwórku, to tradycyjnie uwzięli się na okolicznych handlarzy bronią. Wodą na młyn dla ich planów wyrugowania całego sektora z rynku okazały się meldunki o pistoletach i rewolwerach, które pochodziły od koncesjonowanych dilerów, lecz na skutek kradzieży oraz rozmaitych pozaprawnych transferów przenikały do obiegu wtórnego i lądowały w rękach kryminalistów. W efekcie u schyłku dekady lat 80. ogłoszono prikaz, zakazujący otwierania w przyszłości nowych sklepów z bronią na obszarze hrabstwa. Potem przegłosowano następne obostrzenia i tak “wyregulowano” z interesu prawie wszystkich sprzedawców. Zostało raptem kilku, w tym największy FFL na Wschodnim Wybrzeżu, słynny The San Francisco Gun Exchange, rodzinny sklepik Markell’s Gun Shop i naturalnie High Bridge Arms.
Najpierw skapitulowali państwo Merkell. Grożono im śmiercią i wybijano szyby w oknach (link), więc w 1989 roku przeprowadzili się do innego hrabstwa. Gun Exchange wykruszył się nieco później, przygnieciony rabunkowym fiskalizmem. Na placu boju pozostał tylko High Bridge, zyskując status swoistej ikony i atrakcji turystycznej tkwiącej w samym sercu hipisowskiej, progresywnej mekki.
[2] Chodzi o model SIG Sauer P239 w kalibrze 10 mm (.40 Smith & Wesson). Nowe egzemplarze wyceniane są na $1000, używki mieszczą się w przedziale $700-800. Znalezienie tak kosztownego przedmiotu pod ławką w parku to nie lada gratka, zwłaszcza że kradziona broń jest zazwyczaj szybko sprzedawana na czarnym rynku.
[3] Wybitny amerykański publicysta, Henry Louis Mencken, określał takie elity pogardliwym mianem “uplifters”.
[4] Obama powtórzył ten pusty jak dzwon, absurdalny frazes co najmniej przy dwóch różnych okazjach – raz na Twitterze tuż po masakrze w Newtown (link) i ponownie w artykule napisanym dla nowojorskiego “Timesa” (These actions won’t prevent every act of violence, or save every life – but if even one life is spared, they will be well worth the effort → link). Moje komentarze prostujące/precyzujące felietonistyczną twórczość prezydenta odnośnie “epidemii przemocy” do podejrzenia tu i tu.
[5] W 2005 roku było niebezpiecznie blisko. Przegłosowane wówczas w referendum rozporządzenie otrzymało nazwę kodową ‘Propozycja H’ i wzbudziło ogólnokrajowe zainteresowanie ze względu na swój radykalny charakter. Zakładało ono, po pierwsze, wyeliminowanie wszystkich egzemplarzy broni krótkiej z obrotu w obrębie miasta (z wyjątkiem jednostek będących do dyspozycji funkcjonariuszy policji i ewentualnie pracowników licencjonowanych firm ochroniarskich), a po drugie – bezwarunkowy szlaban na jakiekolwiek działania gospodarcze tudzież prywatne w powiązaniu z produkcją i sprzedażą cywilnego uzbrojenia (łącznie z amunicją), co de facto oznaczało ostateczne rozwiązanie kwestii broni palnej na lokalnym rynku. Dopiero zdecydowana interwencja NRA oraz naciski ze strony innych sił sprzymierzonych (w tym gejowskiej organizacji “Pink Pistols”) zażegnały kryzys. Po trwającej prawie trzy lata batalii w sądach władze San Francisco zostały zmuszone wyrokiem do kasacji dyrektywy i pokrycia kosztów przegranego procesu. Wypłacone w ramach ugody zadośćuczynienie opiewało na sumę $380 tysięcy.
[6] Obecność alkoholu w krwioobiegu jest czynnikiem silnie statystycznie skorelowanym z agresją, zwiększa także szansę wystąpienia zabójstwa (link). Jak pokazują badania szwedzkich kryminologów z Krajowej Rady Prewencji Kryminalnej (The National Council for Crime Prevention), w latach 2003-2006 ponad 80 proc. zabójców w Finlandii podczas popełniania zbrodni znajdowało się pod wpływem alkoholu (link). CDC alarmuje, że od “nieumiarkowania w piciu” umiera rocznie w Ameryce 140+ tysięcy ludzi.