Szczegółowe omówienie tekstu Donohue et al. z czasopisma JELS → tu
—————————————————
W artykule z 2012 roku “Trust But Verify” Moody’ego et al. (→ link) można przeczytać:
Rezultaty otrzymane przez Lotta i Mustarda testowane były wielokrotnie. Jak dotychczas ukazało się 29 recenzowanych opracowań tematu autorstwa ekonomistów i kryminologów, z czego osiemnaście potwierdziło hipotezę głoszącą, że skryte noszenie broni palnej redukuje przestępczość, zaś dziesięć nie znalazło żadnej statystycznie istotnej korelacji między bronią a przemocą (włączając w to raport Narodowej Rady Badawczej). Posługując się odmienną metodyką, pozytywną zależność odkryli tylko Aneja, Donohue i Zhang – dla zaledwie jednej subkategorii przestępstw, tj. napaści.
[The Lott and Mustard results have been tested many times. There have been a total of 29 peer reviewed studies by economists and criminologists, 18 supporting the hypothesis that shall-issue laws reduce crime, 10 not finding any significant effect on crime, including the NRC report, and ADZ’s paper, using a different model and different data, finding that right-to-carry laws increase one type of violent crime, aggravated assault.]
Z lustracji dorobku literatury, sporządzonej niezależnie przez organizację RAND Corp oraz Marka Giusa, ekonomistę z Uniwersytetu Quinnipiac w Hamden, wyszło z kolei, że znakomita większość referatów albo podtrzymuje i umacnia argumentację o pożytecznym oddziaływaniu broni na bezpieczeństwo publiczne albo implikuje związek przyzerowy – w sensie że noszenie poza domem broni palnej w ukryciu nie eskaluje przestępczości, lecz także nie generuje żadnych korzyści netto w postaci obniżki jej wskaźników (patrz tabele: link 1, link 2, link 3).
Poniżej wykaz replikacji, wspierających oryginalne wnioski Lotta i Mustarda, zaprezentowane po raz pierwszy na łamach magazynu “Journal of Legal Studies” (→ link). Nie są to wszystkie badania empiryczne, jakie przeprowadzono na tym polu, ale jedynie te, które obejmują dane z całego obszaru Stanów Zjednoczonych w ujęciu długofalowym:
-
- 1998, Bronas & Lott → link
- 1998, Lott (odpowiedź na krytykę Blacka & Nagina) → link
- 1998, Bartley & Cohen → link
- 1999, Lott & Landes → link
- 2001, Plassmann & Tideman → link
- 2001, Benson & Mast → link
- 2001, Olson & Maltz → link
- 2001, Moody → link
- 2001, Marvell → link
- 2001, Mustard → link
- 2003, Lott, Plassmann & Whitley → link
- 2003, Lott & Whitley (odpowiedź na krytykę Maltza & Targonskiego) → link
- 2004, Helland & Tabarrok → link
- 2008, Moody & Marvell → link
- 2014, Gius → link
- 2014, Moody, Marvell, Zimmerman & Alemante → link
- 2016, Barati → link
- 2017, Shi & Lee → link
Panowie Plassmann i Tideman, raczej ostrożni w ocenie i początkowo sceptycznie nastawieni do rewelacji duetu L-M, podkreślają, że w ogólnym rozrachunku byłoby decyzją nieroztropną ze strony ustawodawców, gdyby utrudniali praworządnym obywatelom publicznie nosić broń. Posiadanie broni palnej w konfrontacjach z uzbrojonymi kryminalistami rzeczywiście pomaga obniżać wskaźniki przestępczości ulicznej (Our analysis suggests that it would be imprudent to make it generally more difficult for law-abiding citizens to carry concealed handguns as long as there exist large numbers of weapons that can and will be used by criminals to commit crimes, because RTC laws do help on average to reduce the number of these crimes.)
Carlisle Moody bardziej kategorycznie formułuje konkluzje. Wyniki jego analizy potwierdzają i dodatkowo konsolidują pierwotne stanowisko L-M: noszenie ukrytej broni palnej przekłada się na malejące wskaźniki przestępstw z użyciem przemocy (The results of the above analyses confirm and reinforce the basic findings of the original Lott and Mustard study. Passage of a right-to-carry concealed weapons law tends to reduce violent crime.)
Helland & Tabarrok: praktyka publicznego noszenia broni w ukryciu przyczyniła się do dużego i statystycznie znaczącego spadku liczby morderstw w latach 1977-2000. Ponadto istnieje pokaźny materiał dowodowy sugerujący, że uzbrojeni cywile wymuszają na bandytach zmianę nawyków i sposobu działania: ewentualność wejścia w interakcję z posiadaczem broni palnej sprawia, że kryminaliści rezygnują z krzywdzenia osób i niejako w zastępstwie dopuszczają się aktów przestępczych przeciwko mieniu (Shall-issue laws cause large and significant drop in the murder trend rate. We conclude that there is considerable support for the hypothesis that shall-issue laws cause criminals to substitute away from crimes against persons and towards crimes against property.)
Oddzielnego potraktowania wymaga finalny raport z 2005 roku, przygotowany przez członków Narodowej Rady Badawczej (dalej NRC, skrót od The National Research Council). Gremium zostało skompletowane jeszcze w okresie rządów administracji Clintona w celu wyjaśnienia, czy zachodzi związek przyczynowy między występowaniem przemocy a upowszechnieniem broni palnej w amerykańskim społeczeństwie. Zbiorczej ewaluacji poddano szerokie spektrum tekstów z literatury przedmiotu: dokładnie 253 artykuły naukowe, 99 publikacji książkowych i 43 rządowe sprawozdania; dokonano również przeglądu przeszło dwudziestu różnych ustaw reglamentacyjnych. Rezultaty tej bezprecedensowej kwerendy okazały się daremnie jałowe: szesnastu zasiadających w komisji certyfikowanych fachowców nie było w stanie osiągnąć porozumienia na żadnej płaszczyźnie. Albo inaczej – osiągnięto porozumienie, lecz była nim zgoda co do braku konsensusu w najbardziej nawet podstawowych kwestiach. Wszelkie testy modeli statystycznych czy też analizy programów prewencyjnych oraz uregulowań prawnych na szczeblu lokalnym i federalnym zawsze kończyły się z grubsza identyczną uwagą/apelem – nic nie wiemy, trzeba zrobić więcej prób, zgromadzić więcej danych [1].
W odniesieniu do propozycji Lotta i Mustarda, że w tych jurysdykcjach, gdzie zalegalizowano skryte noszenie pistoletów i rewolwerów, zaobserwowano w konsekwencji spadki wskaźników przestępczości ulicznej, kolektyw NRC orzekł, co następuje (s. 162 PDF-a):
Obecny zasób wiedzy nie pozwala na precyzyjne określenie, czy istnieje kauzalna zależność między prawem do noszenia broni a przestępczością. [The committee concludes that with the current evidence it is not possible to determine that there is a causal link between the passage of right-to-carry laws and crime rates.]
Osamotnionym przedstawicielem NRC, który postanowił oficjalnie przełamać obowiązujący w szeregach akademików impas, był zmarły niedawno tytan kryminologii, James Q. Wilson. W specjalnym załączniku do głównego dokumentu wyraził, co prawda, swoje generalne poparcie dla ustaleń koleżanek i kolegów z grona eksperckiego, lecz równocześnie zaakcentował, że w przypadku jednej konkretnej kategorii przestępstw – umyślnych morderstw – L-M mają rację: mimo iż wpływ broni palnej na inne delikty pozostaje zagadką, to jej publiczne noszenie przez cywilów faktycznie redukuje wskaźniki zabójstw (cytuję ostatni akapit: I find that the evidence presented by Lott and his supporters suggests that RTC laws do in fact help drive down the murder rate, though their effect on other crimes is ambiguous).
Jest zjawiskiem ze wszech miar irytującym, że przeciwna strona debaty jakoś nigdy nie potrafi (lub też z powodu złej woli nie chce) prawidłowo zreferować konkluzji NRC. Zazwyczaj można usłyszeć narrację, że oto kolegium zgodnie podważyło merytoryczną wartość wysiłków Lotta, bezapelacyjnie udowadniając, iż posiadanie broni palnej wcale nie poprawia bezpieczeństwa. Problem w tym, że takie retrospektywne stawianie sprawy w kontekście wniosków, do jakich doszli członkowie gremium, jest fundamentalnie nieuczciwe i sofistyczne. Stosując tę samą logikę do oceny innych werdyktów, krytycy L-M musieliby bowiem przyznać, że tak naprawdę użyteczność wszystkich proponowanych rozwiązań legislacyjnych została w równym stopniu skompromitowana. Gdy podczas nowojorskiej dyskusji panelowej, zorganizowanej pod egidą Intelligence Squared (2008), ekonomista John Donohue z Uniwersytetu Stanforda stwierdził, iż wykazano fałszywość teorii L-M, to spotkał się z błyskawiczną ripostą Gary’ego Klecka; co więcej, moderator rozmowy, wielokrotny zdobywca dziennikarskiego Pulitzera, John Donvan, zadeklarował, że on również zapoznał się z rozstrzygnięciami NRC i interpretuje je podobnie jak Kleck – decyzje w stylu Poncjusza Piłata:
Pełna wersja IQ2 Debate: Guns Reduce Crime → link
Podsumowując: najgorszy możliwy scenariusz zakłada, że noszenie broni jest po prostu zmienną neutralną. Przekonanie to wyartykułowano klarownie w październiku 2018 roku na 104. zjeździe członków Amerykańskiego Kolegium Chirurgów (skrót ACS – American College of Surgeons), gdzie przedstawiono analizę wpływu stanowych uregulowań dot. noszenia broni ukrytej na wskaźniki zabójstw i ogólne natężenie przemocy. Wnioski (wytłuszczenie moje):
Przy użyciu rygorystycznej metodyki wykazaliśmy w niniejszym studium, że na przestrzeni trzydziestu lat nie zaistniał na poziomie stanowym żaden statystyczny związek między liberalizacją prawa o skrytym noszeniu broni palnej a wskaźnikami zabójstw z tejże broni, wskaźnikami zabójstw generalnie czy też innymi brutalnymi przestępstwami. (…) W oparciu o uzyskane przez nas wyniki sugerujemy, że inicjatywy polityczne, obliczone na zapobieganie urazów i redukcję przemocy z udziałem broni, powinny skupić się raczej na innych obszarach jako celu potencjalnych interwencji.
[This study demonstrates no statistical association between the liberalization of state level firearm carry legislation over 3 decades and the rates of homicides, firearm homicides, or other violent crime, using a rigorous statistical model. (…) Based on our data, policy efforts aimed at injury prevention and the reduction of firearm-related violence should likely investigate other targets for potential intervention.]
____________________
[1] Odnośnie inicjatyw zapobiegawczych (s. 14 PDF-a):
(…) there is almost no empirical evidence that the more than 80 prevention programs focused on gun-related violence have had any effect.
Odnośnie zakazu posiadania broni krótkiej na terenie Dystryktu Kolumbii (s. 110):
The District of Columbia handgun ban yields no conclusive evidence with respect to the impact of such bans on crime and violence.
Odnośnie nabywania broni palnej przez kryminalistów (s. 111):
We have documented what is known about how people obtain firearms for criminal activities and identified the weaknesses of existing evaluations of interventions. There is not much empirical evidence that assesses whether attempts to reduce criminal access to firearms will reduce gun availability or gun crime.